Het is vandaag 30 april. Tot 2012 betekende dat voor mij Koninginnedag. De vlag ging uit en toen ik klein was, mocht ik op een versierde fiets naar het veldje in de buurt. Daar werden voor de kinderen spelletjes georganiseerd als zaklopen en koekhappen. Thuis zat mijn moeder te kijken naar het defilé op paleis Soestdijk. Prins Willem-Alexander, iets ouder dan ik, stond zich daar stierlijk te vervelen op het bordes en probeerde met kattenkwaad de tijd te verdrijven. Toch benijdde ik hem voor alle aandacht die hij kreeg en dat hij op televisie was.
Intussen benijd ik hem een stuk minder en bewonder ik hem des te meer. Vorig jaar, toen hij zijn verjaardag vierde in Amersfoort, zag ik hem voor het eerst in het echt. Geflankeerd door zijn beeldschone vrouw en drie mooie dochters. Zelf heb ik er twee in bijna dezelfde leeftijd. Mijn dochters kunnen vrij opgroeien; gaan en staan waar ze willen. Zijn dochters leven in het keurslijf van de grenzen die hun adellijke titels stellen. Er is zelden iemand die mij vraagt welke afwegingen ik maak in de opvoeding van de twee pubers; bij mijn leeftijdsgenoot ligt het leven onder een vergrootglas.
Waarom 27 april?
Wat ik me altijd heb afgevraagd is waarom Koning Willem-Alexander ervoor heeft gekozen om de nationale feestdag te verplaatsen van 30 naar 27 april. Ik weet dat het zijn verjaardag is, maar hij had de kans om die verjaardag in huiselijke kring te vieren. Lekker met tekeningen en cadeautjes op het bed, uitgebreid ontbijten met een bubbeltje erbij en ’s avonds met vrienden en familie te proosten op weer een nieuw levensjaar. En dan drie dagen later alsnog het land in, om je door iedereen te laten feliciteren. Zijn moeder koos ervoor om 30 april te laten staan en dat had hij ook kunnen doen. Waarom deed hij dat niet? Misschien moet ik het hem maar eens rechtstreeks vragen.
Toast op de Koning
Vandaag is het 30 april. Koninginnedag zonder praalwagens door de stad, vlaggen met oranje wimpel en ook geen kleedjesmarkt. En vanwege het Coronavirus is dit waarschijnlijk ook de eerste keer dat er geen toerist met een verouderde Lonely Planet verbaasd in Amsterdam rondloopt en zich afvraagt waar al die vrolijke festiviteiten zijn. Misschien kom het door de bijzondere editie van Koningsdag, dat ik dit jaar nog meer Koninginnedag mis. Een goede vriend van mij is vandaag jarig. Hij was blij met de keus van Willem-Alexander. Dus toast ik vandaag graag op hem en zeker ook op onze Koning, met wie ik voor geen goud zou willen ruilen. Proost!