Vandaag is het dinsdag 24 maart 2020. Vijftien dagen nadat premier Rutte ons vertelde dat we geen handen meer mogen schudden. Acht dagen na de persconferentie, waarop hij vertelde dat de scholen en horeca de deuren moesten sluiten. En vandaag kreeg mijn oudste dochter te horen dat ze virtueel is geslaagd. Voor haar geen centraal eindexamen, geen stuntdag, geen examenreisje en geen feestjes. Ze is straks een die studenten met een Coronadiploma.
Wie zit er te wachten op een tekstschrijver
Het werk gaat door. Jongste dochter heeft virtueel school. Ze neemt niet eens de moeite om zich ’s ochtends aan te kleden en volgt de lessen met haar laptop aan haar bureau of op bed. De oudste was eindelijk eens in de boeken gedoken voor de schoolexamens, maar wacht nu af of het nog zover gaat komen. Ze werken allebei in de supermarkt. De oudste achter de kassa; de jongste achter het brood. Vorige week mochten wij voor ze klappen, want zij hadden wél een vitaal beroep. Wat ze van hun vader niet echt konden zeggen. ‘Want wie zat er in deze tijden nou te wachten op een tekstschrijver.’
Kantoorcarrousel
Mijn vrouw adviseert bij nieuwbouw en herstructurering van ziekenhuizen. Normaal gesproken stapt ze ’s ochtends vroeg in de auto en zien we haar rond etenstijd weer terug. Nu niet. Op haar bedrijf in Amersfoort is een schema gemaakt, zodat er maximaal vijf adviseurs tegelijkertijd binnen zijn. Ze zijn met meer dan twintig, dus tel maar uit. Gelukkig voor mijn vrouw mogen enkele Brabantse collega’s niet meedoen aan de carrousel, dus kan ze toch iets vaker dan een keer per week de deur uit.
Kantoor aan huis
Zelf heb ik intussen bijna 10 jaar kantoor aan huis. Een domein dat ik, buiten de schoolvakanties om, alleen hoef te delen met onze katten. Meestal ligt Frankie bij mij op het bureau te slapen. Zijn geknor en gespin is het enige wat ik overdag hoor, samen met afspeellijsten van Spotify als Calm Vibes of Peaceful Guitar. Voor veel mensen zou dit een ernstig gebrek aan prikkels zijn, maar ik vaar er wel bij. De afwisseling van een druk gezinsleven in de weekeinden en de rust van de gemiddelde werkdag, werkt voor mij als balsem voor de ziel. Maar dat is sinds ruim een week dus anders.
Samen ontbijten
Toen vorige week de maatregelen werden afgekondigd, was mijn eerste reactie om te proberen de consequenties te overzien, scenario’s te schetsen en die te vangen in nieuwe huisregels en afspraken. Ik maakte de volgende ochtend onze meiden op tijd wakker om samen te ontbijten en aan de slag te gaan. Het werd niet gewaardeerd. Ze hoefden zich niet eerder dan 11 uur online te melden voor school, dus was het vol-le-dig zin-loos om zo vroeg aan tafel te zitten, meenden ze eensgezind.
Supersnelle wifi helpt
Na dit mislukte experiment hebben we met elkaar afgesproken
om in deze tijd iedereen zoveel mogelijk te laten. Eet wanneer je wilt, werk
wanneer je wilt en zorg dat een ander zo min mogelijk last van je heeft. En het
werkt. Mijn vrouw en ik wisselen woonkamer en mijn kantoor af en de meiden doen
hun eigen ding. Wat helpt is dat ik vorig jaar op alle verdiepingen supersnelle,
stabiele wifi heb aangelegd en iedereen beschikt over een eigen laptop. Want
als ook het internet of ons netwerk ten prooi valt aan een virus, is het huis binnen
de kortste keren wel te klein.