We gaan verhuizen. Inmiddels staan er door het hele huis dozen. De kalender telt onverbiddelijk af. Nog twee weekeinden en dan is het zover. Dan moeten we er hier uit. En er is nog zoveel te doen. Een afscheidsfeestje voor de buurt, waar we bijna 15 jaar met veel plezier hebben gewoond. Uitzoeken wat we wel en niet meenemen naar ons tijdelijk onderkomen op een bungalowpark in de omgeving. Gelukkig is er flink opgeruimd voor het huis in de verkoop ging. Dat scheelt.
Als tekstschrijver in Amersfoort zie ik het regelmatig om me heen: zelfstandig ondernemers die vol enthousiasme beginnen aan een website. Natuurlijk willen ze dan ook bloggen. Want met blogs snijdt het mes aan verschillende kanten: je laat je expertise zien, je creëert content voor sociale media en als je het slim aanpakt, draagt een blog bij aan je vindbaarheid op internet. Maar na een tijdje verslapt het enthousiasme en lijkt de bron van inspiratie opgedroogd.
Op 3 juni 2014 kopte Het Parool dat de weigerambtenaar definitief verleden tijd zou worden. Het ging toen om ambtenaren van de burgerlijke stand die uit gewetensnood geen homohuwelijken wilden sluiten. Ik pleit ervoor dat de term weigerambtenaar een nieuw leven krijgt.
Het is vandaag 30 april. Tot 2012 betekende dat voor mij Koninginnedag. De vlag ging uit en toen ik klein was, mocht ik op een versierde fiets naar het veldje in de buurt. Daar werden voor de kinderen spelletjes georganiseerd als zaklopen en koekhappen. Thuis zat mijn moeder te kijken naar het defilé op paleis Soestdijk. Prins Willem-Alexander, iets ouder dan ik, stond zich daar stierlijk te vervelen op het bordes en probeerde met kattenkwaad de tijd te verdrijven. Toch benijdde ik hem voor alle aandacht die hij kreeg en dat hij op televisie was.
Vandaag is het dinsdag 24 maart 2020. Vijftien dagen nadat premier Rutte ons vertelde dat we geen handen meer mogen schudden. Acht dagen na de persconferentie, waarop hij vertelde dat de scholen en horeca de deuren moesten sluiten. En vandaag kreeg mijn oudste dochter te horen dat ze virtueel is geslaagd. Voor haar geen centraal eindexamen, geen stuntdag, geen examenreisje en geen feestjes. Ze is straks een die studenten met een Coronadiploma.
Toen ik vorige week met mijn vrouw een hapje ging eten bij een Italiaan in Amersfoort, moesten we even wachten aan de bar. Ons tafeltje aan het raam was nog niet gereed. De man achter de bar vroeg wat hij voor ons kon inschenken. Normaal gesproken zou dat een droge witte wijn en een biertje van de tap zijn geweest. Nu niet. Wij doen mee aan Dry Januari, dus dit keer geen alcohol voor ons.
Het is inmiddels de achtste dag van een nieuw decennium en nog steeds is Amersfoort in de ban van vuurwerk. Als maatschappelijk betrokken tekstschrijver in de Keistad heb ik lang getwijfeld of ik er iets mee ging doen. Datzelfde had ik ook bij andere controversiële onderwerpen als de stikstofmaatregelen en Zwarte Piet. Toen heb ik het gelaten, maar met alle goede voornemens voor het nieuwe jaar heb ik besloten nu wel de pen te pakken. Dit blog is de eerste van een serie over Amersfoort in een nieuw decennium.
Aan de vooravond van Koningsdag 2019 kleurt Amersfoort langzaam maar zeker oranje. Pleinen aan de koninklijke route zijn intussen afgezet en verschillende podia opgebouwd. Vanavond wordt op het Eemplein Koningsdag afgetrapt met verschillende optredens tijdens een groot feest. In Hoogland, de eigenzinnige enclave binnen de gemeente Amersfoort, vieren ze hun eigen feest met vuurwerk en onder meer een geïmproviseerde bar met muziek in de plaatselijke manege.
Het woord van het jaar valt dit keer al vroeg. De afgelopen dagen domineerden scholieren de media met hun klimaatprotest op donderdag in Den Haag. In navolging van de 16-jarige klimaatspijbelaar Greta Thunberg, die al ruim een half jaar in Stockholm staakt voor een beter klimaatbeleid, trokken zo’n 10.000 scholieren uit heel Nederland gezamenlijk op naar het Malieveld. En toen ik dat zag, maakte de tekstschrijver in mij een sprongetje van geluk. Want behalve dat ik blij word van jonge mensen die ergens voor staan en dat ook uitdragen, zag ik een wirwar aan borden en spandoeken met de meest creatieve leuzen.
Ik was verbaasd toen ik in deze Week van Alfabetisering in het Algemeen Dagblad las dat zo’n 2,5 miljoen mensen in Nederland ongeletterd zijn. Daarmee wordt bedoeld dat deze mensen lezen, schrijven en/of rekenen onder het minimale niveau. Dat niveau is vastgesteld op VMBO-eind of MBO 2-3. Dit verontrustend hoge cijfer is de uitkomst van een Europees onderzoek, dat is uitgevoerd door de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling). In het artikel liet het AD verschillende mensen aan het woord die te maken hebben gehad met de gevolgen van onvoldoende taal- en/of rekenonderwijs. Het kwam erop neer dat het bijna onmogelijk is om in onze samenleving te functioneren als je ongeletterd bent.